Rozdział 1

EDIT2: Rozdział pojawi się 31.01 :)

EDIT: Jeszcze nie wiem, kiedy dokładnie pojawi się dwójka. Myślę, niestety, że dopiero koło lutego. 

Um, więc właściwie nie wiem, co mam powiedzieć. Starałam się trochę rozesłać tego bloga, ale nie wiedziałam,że spotka się on z TAKIM odzewem. Znaczy, może to nie jest nic wielkiego, dla nie których, ale dla mnie to wiele, bardzo. Więc dziękuje, za każdy wasz komentarz no i za wejścia, których jest już 1114. Oczywiście, jeśli macie jakieś pytania wystarczy napisać do mnie w komentarzu na twitterze lub na tumblr, gdzie wam wygodniej.

Jeśli chodzi o wasze blogi, których jeszcze nie czytam. Będę starała się to stopniowo zmieniać.

Co do rozdziału, cóż jeśli mam być szczera nic ciekawego się nie dzieje, ale nie zniechęcajcie się, bo w końcu pierwsze rozdziały nigdy nie należą do łatwych. Tak naprawdę było on jeszcze dłuższy, jednak pomyślałam, że podzielę go na dwa inne. Z resztą 11 stron, to byłoby chyba za dużo. Dzięki wielkie dla cutiepatootie, która mimo tysiąca innych spraw, znalazła czas by sprawdzić! To chyba wszystko ode mnie. Dziękuje ponownie i zapraszam do czytania! Miłego. :-) 

*

Siedzieli na strychu, przeglądając stare szpargały i robiąc porządki. John nie zwracając szczególnej uwagi wyrzucał wszystko, co spoczęło w jego rękach, a przedtem należało do jego żony. Wszystko kojarzyło mu się z jej osobą, a on nie potrafił tego przeboleć. Grace odeszła, dokładnie dwa miesiące temu. Był to dla niego wielki ból, ponieważ kochał ją jak nikogo innego, była ogromną podporą. Potrafiła słuchać, podpowiedzieć, zawsze była obok gdy tego potrzebował, dlatego też nie do końca potrafił pogodzić się z tym, że jej nie ma. Czuł w sobie wielką pustkę, bo przecież ona zabrała ze sobą część jego duszy i teraz musiał poradzić sobie sam. A to nigdy nie należało do łatwych i przyjemnych spraw.

 Spojrzał na krzątającą się w drugiej części ich córkę, była do niej dobitnie podobna. Długie do pasa, ciemne włosy falowały z każdym ruchem, piękne, zielone oczy uważnie śledziły jakiś tekst zapisany w notatniku. Miały dokładnie takie same rysy twarzy, figurę i gesty. Jedynie charakter Leila odziedziczyła po ojcu, była ciekawska, uparta, wygadana, trochę kłótliwa i łatwo się denerwowała, ale była też uczciwa, starała się nie kłamać no i mimo wszystko miała cholernie dobre serce.

John wziął do ręki album ze zdjęciami i otworzył na pierwszej stronie. Z fotografii uśmiechała się do niego piękna, młoda kobieta trzymającej na rękach małe dziecko. Czując jak jego kąciki oczu zaczynając piec, zamknął z hukiem pamiątkę wyrzucając ją za siebie.

Leila słysząc jak przedmiot upada, schowała malutki notatnik do kieszeni spodni, a następnie w oka mgnieniu stanęła obok, kładąc swoją kruchą dłoń na ramieniu ojca.  John odwrócił się w jej stronę posyłając nikły uśmiech, spojrzenie pełne bólu i smutku. Oboje czuli się źle, mimo że minął już dłuższy czas, nie do końca potrafili się z tym pogodzić. Żyli dalej, jak przedtem, jednak brakowało im ciepłego uśmiechu, który każdego popołudnia witał ich gdy wracali z pracy, czy szkoły. Pysznego obiadu i wieczornych rozmów, kiedy to cała trójka siadała przy stole i opowiadała, co danego dnia im się przydarzyło. Grace wnosiła dużo radości w ich wspólne życie, była szczęśliwym promykiem, ciepłym podmuchem wiatru i iskierką.

- Tato, chodź zjemy kolację i dokończymy jutro – przerwała ciszę zielonooka, zabierając swoją dłoń i ruszając w stronę schodów. Chwyciła się mocno  poręczy i zeszła kilka stopni, zanim usłyszała za sobą ciężkie kroki. Wiedziała jak ojcu trudno jest teraz pogodzić się z tym wszystkim. On też cierpiał wewnętrznie, widocznie zmizerniał. Jej samej też nie było łatwo. Straciła swoją mamę, najlepszą przyjaciółkę. Tylko jej mogła powiedzieć, to co siedziało w jej głowie i tylko ona tak naprawdę ją rozumiała. Codziennie budziła się zła na świat, na Boga, nawet na samą siebie. Czasem zdarzyło się, że w przypływie emocji powiedziała o kilka słów, których zawsze żałowała, za dużo. Oczywiście później przepraszała mamę, jednak teraz, gdy Grace nie ma, Leila czuła się winna. Wydawało jej się, że każde złe słowo, które wypowiedziała było jak sztylet, który wbijał się i przekręcał za każdym razem, gdy raniła swoją rodzicielkę. Oczywiście wiedziała, że śmierć mamy nie była ani jej winą, ani nikogo innego, Grace była chora, a na to czasem nie można wiele poradzić, nawet jeśli ludzie starają się z całych sił.

Li udała się do kuchni, otwierając po drodze szufladę i po wyciągnięciu pieczywa i masła wzięła się za przygotowywanie kanapek. Ojciec wchodząc do pomieszczenia tuż za nią, wstawił wodę na gaz, z szafki wyciągnął dwa kubki we kwieciste wzory, włożył do nich herbatę i nasypał łyżeczkę cukru. Gdy woda się zagotowała, zaparzył herbatę i postawił kubki na stole, gdzie był już gotowy talerz z kolacją. Po drugiej stronie ławy, w miejscu które zawsze, jak ponosił wzrok, zajmowała jego ukochana żona,  siedziała córka. Uśmiechając się kącikiem ust  i mówiąc tylko ciche smacznego, jadła kanapkę z serem. John zdał sobie sprawę, że już od bardzo dawna nie rozmawiał z Leilą na temat związany z jej przyszłością. Rozumiał, że ostatnie dwa miesiące nie były  łatwe. Dziewczyna kończyła szkołę, po drodze straciła swoją mamę, to był jeden z najtrudniejszych momentów w życiu. Jednak powinna w końcu podjąć jakaś decyzję. Praca? Studia? Żując chleb zastanawiał się jak powinien dobrać słowa.

Ostatnimi czasy tak naprawdę niewiele rozmawiali, wymieniali krótkie zdania, czasem nawet tylko słowa wystarczały im by się porozumieć. Lecz kiedyś wszystko musiało wrócić do normalności i obydwoje dobrze o tym wiedzieli, jednak żadne z nich jeszcze nie do końca pozwalało przyjąć do wiadomości faktu, że nie ma z nimi Grace. Z wierzchu obydwoje wyglądali na twardych, przy ludziach zachowywali się normalnie, ukrywali cały ból, chowając go w najciemniejsze zakątki serca i umysłu, ale gdy zostawali sami, we dwoje, nie musieli kryć jak strasznie to przeżywają. Ludzie nie mogli winić ich za to, że odmawiali na propozycję imprezy, wyjazdów ze znajomymi, wymyślając kolejne spędzanie czasu z tatą, córką. Każdy człowiek przeżywa po swojemu odejście ważnej osoby, oni cierpią razem, a jednak osobno. Wciąż cierpią.

John odchrząknął głośno za nim z jego ust wydobył się jakikolwiek dźwięk, a Lei spojrzała na niego unosząc brwi i przełykając ostatni kęs kanapki.

- Zastanawiałem się… Co masz zamiar robić dalej? – przetarł skroń lekko zdenerwowany, chociaż przecież nie było ku temu najmniejszego powodu. – No wiesz jakaś praca, czy studia? – takimi pytaniami zawsze zajmowała się jego żona, to nigdy do końca nie była jego działka.

- Aktualnie mam zamiar odpocząć, chociaż przez ten jeden miesiąc – westchnęła sięgając ręką po kubek i upijając mały łyk gorącej herbaty – A później studia dziennikarskie, mówiłam wam o nich – przełknęła ślinę zdając sobie sprawę, że użyła słowa „wam”, a przecież oprócz ojca, który siedział naprzeciwko niej w mieszkaniu nie było nikogo innego. Zacisnęła usta w  linię, a zaraz potem ułożyła je w nikłym uśmiechu, w przeciwieństwie do Johna, starała się przy nim uśmiechać. Mężczyzna przytaknął głową, odsuwając pusty już kubek po herbacie. Wstał od stołu i nie wiedząc do końca co powinien teraz powiedzieć pozwolił by z jego ust wypłynęło tylko

- To dobrze – i próbując ułożyć usta w uśmiechu ruszył do swojego pokoju, a odwracając się mruknął ciche – Dobranoc Leila – dziewczyna została sama, dokańczając kanapkę. Drugą ręką obracając, do połowy pełen kubek, zastanawiała się nad swoją przyszłością. Czy te studia nie będą dla niej zbyt trudne? Czy czasem nie za wysoko postawiła sobie poprzeczkę i nie wymaga od siebie za dużo? Niby zawsze marzyła o tych studiach i od kilku miesięcy wyobrażała sobie jak to będzie, kiedy wraz z innymi, nowymi studentami przekroczy progi uniwersytetu. Jednak teraz, kiedy musi złożyć wszystkie papiery i czekać, na wiadomość czy została przyjęta, dopadały ją nieprzyjemne myśli. Bała się, że się nie dostanie, że sobie nie poradzi, lecz nie chciała być gorsza od swoich kuzynek i kuzynów. Chciała by mama była z niej dumna, nawet jeśli nie było jej już blisko niej.

Leila wiedziała, że matka stoi nad nią i czuwa. Trzyma mocno za rękę i szepcze cichutko do ucha, kiedy leży sama w swoim łóżku, połykając łzy. Kiedyś, gdy dziewczyna uczęszczała jeszcze do gimnazjum, trafił się jakiś gorszy dzień, kłótnia ze znajomymi, kładły się obok siebie w niewielkim łóżku Li, i rozmawiały. O przeszłości, teraźniejszości, przyszłości. Grace uspokajała córkę, że studia o których marzy są naprawdę dobrym wyborem, ale jeśli też coś się nie uda, i będzie musiała sobie w jakiśkolwiek inny sposób poradzić i tak będzie z niej dumna.

Dziewczyna wypiła do końca herbatę, wstała i ułożyła brudne naczynia w zmywarce. Ze swojego pokoju zabrała piżamę. W kieszeni od spodni, zaczął uwierać ją jakiś przedmiot, sięgnęła po niego ręką przypominając sobie, że ze strychu zabrała małą książeczkę podpisaną na pierwszej stronie imieniem i nazwiskiem jej mamy. Położyła ją na stoliku nocnym, by nie zapomnieć zajrzeć do środka przed snem i ruszyła do łazienki. Oczyszczając umysł ze wszystkich myśli, wzięła letni prysznic. Przebrała się w piżamę, umyła zęby i ułożyła brązowe włosy w niesfornego koka, by następnie wyjść i położyć się wygodnie w swoim ciepłym łóżku. Zapaliła nocną lampkę, która rozświetliła pomieszczenie. Czerwone ściany i  zawieszone tu i ówdzie fotografie - z rodziną, ze znajomymi. Biurko, a na nim ogromny bałagan, znajdowało się przy oknie, obok półka z książkami, a w rogu pojemna szafa na ubrania. I mniej więcej na środku jej niewielkie łóżko, nad którym zawieszone był bożonarodzeniowe lampki w kształcie gwiazd. Ten pokój to był jej świat, w którym ukryte było to co naprawdę czuje, żal, złość, smutek, radość, szczęście, niepokój… Wszystkie emocje  znajdowały się w tym miejscu i tylko tu potrafiły się do końca ujawniać. Leila owinęła się szczelnie kołdrą i ułożyła głowę na miękkiej poduszce, dopiero gdy minęło kilka smutnych minut ciszy, odważyła się by wyciągnąć rękę po notatnik. Przełknęła ślinę, gdy otworzyła go na pierwszej stronie i poznała pismo własnej matki. Ukucie w sercu, które poczuła nie było już tak mocne, jak to, które pojawiało się w pierwszych dniach po śmierci. Sprawiało, że szatynka jeszcze przez długą chwilę wpatrywała się, w starannie napisane litery. Z jednej strony czuła, że powinna przejrzeć kolejne strony, chodź z drugiej czy jeśli Grace to tak ukryła to nie chciała by tam właśnie zostało? Dziewczyna opuszkami palców pociągła wzdłuż liter. Ciekawość brała górę i Leila wiedziała, że czego nie zrobi - będzie żałowała :  przeczytania lub tego, że wyrzuciła to nawet bez zajrzenia chociażby na drugą stronę. Zjechała palcami w sam prawy róg strony i przewróciła kartkę. Jej oczom ukazały się kolejne litery układające się w słowa, a te następnie w zdania.

6 lipiec 1987 rok

Mama chyba mnie zabije gdy dowie się, że nie pojechałam na wakacje do ciotki, tylko wybrałam podróż dookoła świata razem z Bobbym. Choć z drugiej strony, powinna to zrozumieć, każdy z nas na swój sposób przeżywa młodość. Nasza była właśnie taka, obydwoje już od dobrych kilku lat marzyliśmy by zwiedzić najciekawsze zakątki świata. Wiek, nauka czy brak życiowego doświadczenia były naszymi największymi przeszkodami, które w końcu właśnie teraz mogliśmy pokonać. I nie tracąc więcej ani jednej minuty, która jest na wagę złota, postanowiliśmy nagiąć zaufanie rodziców, mówiąc że wyjeżdżamy do swoich rodzin. Oczywiście Bobby, poleciał kilka dni wcześniej, a ja zamiast zamówionym bilet do Francji, siedziałam właśnie w poczekalni trzymając w ręku bilet do Bristolu. Czułam się trochę źle, że oszukuję tak własną rodzicielkę, jednak nie mogłam odmówić sobie, ani Horanowi spełnienia największego marzenia.

Jeszcze kilka minut i będę wsiadać do samolotu. Kupiłam ten notatnik, niedaleko stąd w kiosku na rogu. Postanowiłam, że opisze tutaj każdą naszą nową historie, zaczynając właśnie od tego miejsca.

Żegnaj Londynie… Na jakiś czas.

Leila przeczytała wszystko dokładnie dwa razy, nie wiedziała o jakiej wyprawie mówi jej mama, nigdy nie słyszała by jakąkolwiek dookoła świata kiedyś odbyła, a także nie miała zielonego pojęcia o wspomnianym w zapisku mężczyźnie. Kim był Bobby? Przyjacielem z dzieciństwa? Kolegą ze szkoły? A może nawet pierwszą miłością Grace? Zawsze przecież w swoich bajkach mówiła, że to właśnie tej pierwszej miłości, praktycznie nigdy w życiu nie jesteśmy w stanie zapomnieć. Gdy jeszcze wtedy Grace żyła, mała Lei z dziecięcą ciekawością pytała o pierwszą miłość swojej rodzicielki, ona zawsze uśmiechała się podejrzanie i milczała zapewne wracając właśnie do wspomnień które faktycznie związane były z Bobbym. Li o tym nie wiedziała i do teraz nie miała pojęcia, że każda opowiedziana historia o młodej, przepięknej księżniczce i wspaniałym, idealnym księciu była po części opisana na kolejnych kartkach tego notatnika.

Dziewczyna zamknęła zapiski swojej mamy nie do końca wiedząc czy powinna czytać je dalej. Wiedziała, że już raz ciekawość ją zżarła, wiec też prędzej czy później do tego wróci, lecz czuła, że teraz nie jest na to odpowiedni czas. Schowała zeszyt, między stertą książek które czekały by w końcu dopaść je i pozwolić nakarmić się słowem, a następnie zgasiła lampkę. Głowę ułożyła na poduszce i przymknęła oczy. Jej wyobraźnia podsuwała obraz Grace, a obok niewyraźną postać. Przekręciła się na bok, jednak nawet to nic nie dało. Leila musiała się jak najszybciej dowiedzieć kim był Bobby. Z nadzieją ponownie wyciągnęła notatnik i otworzyła go na następnych stronach, szukając odpowiedzi na jej pytania.

9 lipiec 1987 rok

Siedzę na wygodnym fotelu i przyglądam się jak Bobby robi dla nas obojga pyszną kolację. Te kilka ostatnich dni spędziliśmy dzień w Bristolu u rodziny Bobby’ego, chodziliśmy ulicami, zwiedzaliśmy trochę i jedliśmy obiady w kilku dobrych, a przy okazji trochę drogich restauracjach. Horan jak prawdziwy dżentelmen za wszytko zapłacił, nie mam pojęcia jak powinnam mu się za to odwdzięczyć. Jesteśmy teraz w Nowym Jorku  mamy zamiar w przeciągu kilku następnych dni zwiedzić największe jego dzielnice. Mam ogromną nadzieję, że wszystko się uda i pogoda dopisze.

Mimo wszystko tak strasznie cieszę się, że wyjechałam na wakacje moich marzeń, a to wszystko dzięki niemu. Bobby. Uśmiecham się sama do siebie obserwując jego profil, wspaniałe rysy twarzy, usta na których również malował się uśmiech, ciemne, krótkie włosy i jasnoniebieskie oczy. Jest moim najlepszym przyjacielem, bratnią duszą wiem, że to właśnie na niego mogę liczyć.

10 lipiec 1987 rok

Bobby przyuważył wczoraj, że coś skrobie i gdy jedliśmy kolację zapytał mnie o to. Powiedziałam, że to będzie notatnik z naszej podróży, a on roześmiał się i powiedział, że też taki założy, więc teraz siedzimy naprzeciwko siebie i każdy piszę w swoim własnym zeszycie ze wspomnieniami. Mieliśmy dziś zwiedzać, ale ogromne granatowe chmury zebrały się rano na niebie, a już kilka godzin później lało jak z cebra. Więc dzisiejszy dzień spędziliśmy w domu, okryci kocem i oglądając jakieś głupie programy telewizję. Miejmy nadzieję, że przynajmniej jutro będzie to możliwe.

Li zmęczona cały dniem zasnęła, czytając początek kolejnego wpisu. Dopiero gdy przewracając na bok, książeczka upadła na ziemię, dziewczyna przebudziła się i wyłączyła światło. Kolejny dzień, miał być bardzo ważnym dniem, dotyczącym jej przyszłości jednak sama Leila nie zdawała sobie z tego do końca sprawy.

Skomentuj, każda opinia wywoła uśmiech, lub zmusi mnie do przemyśleń :)