Rozdział 10

EDIT3: lols, powinnam dawno to napisać. brawo ja jee. 

Rozdział pojawi się dziś tj. 10.09 najpóźniej jutro (mam nadzieję)

EDIT2: Dziękuje za szablon Onllly! Mam nadzieję, że i wam się podoba! :>

EDIT: Dziś znów trochę informacji, więc proszę o przeczytanie notki. :)

Cześć wam!

Ogólnie ten rozdział jakoś nie do końca mi się podoba. Ogólnie ostatnio średnio mi się podoba wszystko co piszę, bo mam wrażenie, że kręcę jak cholera. Mniej więcej do połowy nawet mi się podoba, ale dalej uh.. sami oceńcie. Mam jednak nadzieję, że nie jest tak wcale beznadziejnie i jeszcze jest tutaj parę osób. (Dobra mam nadzieję, że więcej niż parę.) 

Nadal jeszcze nie wiem, co zrobić z zakładką informowani, więc proszę was komentujcie jeśli przeczytacie, wystarczy jedno słowo, a dla mnie to kolejna prawdopodobnie godzina spędzona nad rozdziałem z większą przyjemnością.

Jeszcze takie pytanie.... Czy ktoś z was robi szablony? Możecie odpisać tutaj, na @Reniferowa_ (tt), i gg 51012864

No i jeśli macie jakieś swoje ulubione fragmenty z FYH, możecie je pisać na tt pod: #fyheartff ( choć powątpiewam w to) Jestem z siebie tak bardo dumna, bo to już 10! *-* Dziękuje wam bardzo!

Pierwszy raz zadedykuje komuś, rozdział i będzie on dla Mięty, ponieważ chyba mnie zabije za to wszystko to w nim przeczyta :D 

*

Ktoś zatrzymał się w połowie drogi i odwrócił, w tym ruchu było skrytych wiele uczuć i niemożliwa do pokonania determinacja. To było to co skłoniło tego człowieka najpierw do jednego powolnego kroku otoczonego lekkim strachem i zawahaniem się, czy czasem ziemia się nie rozstąpi, a później do kilkunastu innych. Ciągnął za sobą walizkę, której kółko chybotało się niebezpiecznie jakby powoli kończyło swój żywot i przygodę z bagażem, ale na szczęście jeszcze dawało radę. Byłby nawet wstanie zostawić teraz ją po środku tysiąca ludzi, gdyby miał pewność, że ONA wciąż tam stoi. Nie rozumiał do końca swojego postępowania, może zachował się jak dzieciak, jak zaślepiony idealnością drugiej osoby nastolatek, ale zdawało mu się, że postępuje właściwie. Droga na odprawę czy lot nie była jego drogą, nie tym razem. Od dziś miał podążać całkiem inną, prawdopodobnie z niezbyt nudną towarzyszką. Prawdopodobnie.

Stała tam wpatrując się w ogrom ludzi, przewijających się przed jej oczami, następnie wzięła do ręki telefon, by spotkać się na linii z natrętem. Czuła się dziwnie; jak nigdy dotąd. Zawsze pozwalała ludziom odchodzić, nawet gdy ich znała. A teraz nie miała zielonego pojęcia dlaczego odczuwa stratę człowieka, którego prawie w ogóle nie znała. Który przez kilka chwil zdawał się być jakimś wariatem śledzącym każdy jej ruch, a nie czystym, najczystszym przypadkiem świata.  

- Leila w końcu odebrałaś – zabrzmiał głos piosenkarza i wtedy to poczuła. Całe jej ciało zostało sparaliżowane, przez wypalające dziury w jej ciele spojrzenie, jakby chcąc dotrzeć do najważniejszej części człowieka – duszy. Przyjemna kaskada dreszczy spłynęła po jej ciele, pozwalając zaczerpnąć powietrza. Jakby porażona prądem poczuła ogromną radość i siłę na widok blond tlenionej głowy. Kocie oczy zaiskrzyły się, kiedy niewiele myśląc ruszyła w jego stronę, porzucając Nathana, który wykrzykiwał ni to zmartwiony ni to zły jej imię. Nie ważne było teraz ile się znają, jak wiele czasu jeszcze ze sobą spędzą. Liczyli się tylko oni, jak wtedy przy ich pierwszym spotkaniu, na lotnisku, tylko tym razem w trochę inny sposób. Jego otwarte ramiona, kiedy ustawił w końcu walizkę, czekał już tylko na jej osobę. Na jej ciało (oczywiście) idealnie wpasowane w jego, mniejszą o całą głową i całą radosną z jego widoku. Otoczył ją swoimi ramionami, jakby chcąc uchronić przed wszystkim co złe, a ona uśmiechnęła się głupio sama do siebie pod nosem, trzymając twarz przy jego piersi i mamrocząc coś niezrozumiałego.  

A potem jakby grom z nieba spadła na nią świadomość co robi. Położyła dłonie na jego ramionach odsuwając się na bezpieczną odległość. Zmierzyła go karcącym wzrokiem i łapiąc się pod boki wysyczała

- Co ty tutaj robisz? – czuła jak radość i złość przeplatają się ze sobą. Nie wiedziała czy powinna się cieszyć, bo jej towarzysz stał naprzeciwko niej i nie wyglądał na osobę, która wybierała się do Chicago. Czy być złą bo jej towarzysz stał naprzeciwko niej i nie wyglądał na osobę, która wybierała się teraz do Chicago. Cholera – przemknęło jej przez myśl, gdy Niall podrapał się po karku zastanawiając nad odpowiednimi słowami. Bo chyba nie do końca wypadało palnąć, że po prostu i najzwyczajniej w świecie wrócił do niej, bo czuł że to jest właściwie. Taki banał.

- Pomyślałem, że może jednak polecę rano i… - Leila zagryzła wargę do środka, sprawiając tym, że Niall zachłysnął się samym powietrzem. Złapał szybko rączkę od bagażu i ułożył usta w jakimś firmowym, nic nieznaczącym uśmiechu. Spodziewał się raczej, jej wybuchu skoro charakterek miała dość zadziwiający. Nie tym razem, nie przy nim, gdy odstawia takie numery. Lei stała w osłupieniu przetwarzając jego słowa kilka razy od początku do samego końca, jakby rozkładała je na sylaby, a później na litery, bo to by w końcu z powrotem ułożyć je w słowa i zdanie. I nie mogła powstrzymać uśmiechu który wpłynął na jej usta.

~

- Niall? – dziewczyna zerknęła na niego z pod wachlarza czarnych rzęs, gdy szli obok siebie, co jakiś czas, niby przypadkiem trącając swoje dłonie. Było już ciemno, światło pochodziło jedynie z okolicznych lamp i przemieszczających się samochodów. Oprócz warkotów silników, ptaków w oddali i szumu wiatru w konarach drzew oboje słyszeli odbijające się stukotem kółka od bagażu blondyna, który ciągnął za sobą. Irlandczyk spojrzał tylko na nią przelotnie – Nie masz gdzie spać – stwierdziła przystając i kręcąc głową. – Trzeba było jechać, nie potrzebnie narobiłeś sobie problemów i…

- Weź przestań – przerwał jej z uśmiechem na ustach, ukradkiem zerkając na siatkę, którą trzymał w drugiej dłoni i bardzo skutecznie omijał wszelkie pytania o to co jest w środku.  Mrugnął do niej okiem z bezczelnym uśmiechem, który jak Leila dobrze się domyślała nie mówił nic dobrego.

- To ma związek z tą idiotyczną siatką co? Powiesz mi w końcu co w niej jest? -   Złapała się pod boki przystając i patrząc na niego wyczekująco. Tym razem nie miała zamiaru opuścić, ma wystarczająco sił by stać tu godzinami i dniami, jeśli oczywiście ktoś będzie donosił jej coś do przekąszenia. Zmrużyła oczy zaciskając zęby, a Niall spojrzał na niebo z westchnieniem, które uleciało z jego płuc.

- Czy ty zawsze jesteś tak wkurzająco ciekawska? – Przymknął oczy również przystając i odwracając się w jej stronie, by swobodnie spoglądać na jej reakcje. Leila wzruszyła się, nikt wcześniej nie powiedział, że jest „wkurzająco” ciekawska. Ludzie uważali to zazwyczaj jaką niezwykłą chęć do poznawania świata, a nie jak coś przeklętego. Otuliła się ramionami, w jego ustach nie brzmiało to miło, bardziej jakby powoli, albo w końcu, zaczynał mieć jej dość. Bo przecież w każdy możliwy sposób, starała się nawiązać do tego co kombinuje, a to była tak jakby niespodzianka. Jego oczy złagodniały, gdy spotkały się z jej spojrzeniem, a ona stała tam po prostu jak zaczarowana. Jakby jego oczy miały jakąś tajemniczą moc unieruchamiania każdej kończyny ciała człowieka, a szczególności jej.

- Bo jestem – odpowiedziała po chwili, gdy otrząsnęła się z jego wzroku i z niewidzialnego pyłku na swoich ciemnych spodniach za kostkę.

- I na dodatek uparta – roześmiał się w głos ruszając dalej, a ona wciąż zaciskając zęby powłóczyła za nim nogami. Kilka chwil później na ich twarzach pojawiły się uśmiechy, szli w ciszy, ale żadnemu z nich to nie przeszkadzało. On myślał o tym jak jego decyzja była dobra, o tym że nie będzie o tym żałował. A ona? Ona znów myślała o swojej mamie, ale nie o tych smutnych, przytłaczających zdarzeniach, tylko radosnych - tych które wprawiały ją w stan podobny, do tego teraz. Powoli zaczynały boleć ją nogi i nie miała sił, aby dalej iść, ciągnęła się za Niallerem, a on zwolnił krok i kiwnął głową w niewielką, wydeptaną przez miejscowych dróżkę. – Jeszcze chwilę, Lei – odsunął gałązkę, a ona przeszła pod jego ramieniem czując przyjemny powiew wiatru i zapach uderzający w jej nozdrza. Pierwszy raz chłopak zwrócił się do niej takim zdrobnieniem, ale podobało jej się. Gdyby była taka możliwość mogłaby słuchać tego każdego dnia, mimo że brzmi to jak totalne szaleństwo. Poczuła jego dłoń w dole swoich pleców i wyprostowała się, ciepło jakie przeszyło jej ciało pochodziło właśnie z tamtego miejsca. Sprawiało, że jej oddech przyśpieszał, a serce biło w niemożliwie szybkim tempie. Delikatnie pokierował ją w lewą stronę, gdzie zza drzew i krzaków zobaczyła zwykły najzwyklejszy w świecie park, tonący w jasnym świetle księżyca. Blondyn wyprzedził ją o kilka kroków wymijając ławki, z siatki wyciągając dwie karimaty i kładąc się w samym centrum zielonych płuc. Leila przetarła palcami czoło śmiejąc się pod nosem i kładąc obok niego.  To była noc, gdy w towarzystwie swoich oddechów oglądali gwiazdy.

~

Miasto, gdzie podczas podróży jednym z autobusów włosy stają dęba, gęsia skórka pojawia się na każdym fragmencie twojego ciała, a ty chcesz wziąć nogi za pas i jak najszybciej stamtąd uciec; jeśli oczywiście wszystkie te historie uważasz za prawdę. Miasto, gdzie możesz na własne życzenie zwiedzić miejsce zbrodni lub zobaczyć nawiedzony dom, gdzie twoja wyobraźnia prawdopodobnie poruszy swoimi najstarszymi trybikami, które zardzewiałe ociężale ruszą przyprawiając twoją głowę o nieznośne bóle, poprzez jęki i zmyli twój wzrok. Wietrzne miasto, które rozwija się w niewyobrażalnym tempie i jak każda metropolia rośnie w siłę poprzez wieżowce, mająca na szczęście w swoich progach również pokaźne muzea i może mniej straszne atrakcje, na których Leila wolałaby teraz być.

Chicago.

Dziewczyna przeklinała w duchu swoją popapraną dociekliwość, gdyby tylko wiedziała jak to bardzo na nią podziała nie wsiadłaby do przeklętego autobusu, w którym mężczyzna swoim głębokim donośnym głosem opowiadał nadnaturalne rzeczy. Niestety, nie tylko jej charakter miał na to wpływ Niall, siedzący obok niej próbował ukryć śmiech, schylając głowę i chichocząc pod nosem, wprawiając ją przez to w osłupienie. Dla niego może to było i zabawne, jednak nie dla niej. Wbiła się jeszcze bardziej w siedzenie przez co przysunęła się też bliżej Irlandczyka, który swobodnie siedział rozwalony na swoim miejscu, nawet nie zwracając uwagę na Lei, mimo to czując jej bliższą obecność. Po kilku minutach, gdzie dziewczyna nawet nie była w stanie spojrzeć w lewą stronę, gdzie podobno (wiedziała, to ze słów przewodnika) stał stary dom, w którym pojawiał się jęczący duch, kiedy to wyjdzie na altankę. A następnie udaję się do ogrodu by odnaleźć siekierę, łopatę i… Leila zatkała sobie uszy by nie słyszeć tych bzdur i poczuła jak ramię blondyna porusza się, jakby w spazmach śmiechu, spojrzała na niego kątem oka i faktycznie chłopak śmiał się w głos, a kilka głów odwróciło się w ich stronę. Jego przymrużone oczy błyskały z daleka rozbawieniem, a kiedy na nią spojrzał już wiedziała, że nie ma dłużej zamiaru tutaj tracić czasu. Poderwał się szybko wstając i chwytają ją za przegub ręki i ciągnąc w stronę wyjścia. Szybko wyskoczyli z autobusu, on śmiejąc się wciąż a ona z bladym uśmiechem na ustach.

- Naprawdę cię to przerażało? – Spojrzał na nią z góry błękitnymi oczami unosząc brwi i zagryzając wargę by ukryć uśmiech. Ona wzruszyła ramionami zamykając oczy, nabierając kolorów i parskając krótko śmiechem – To były taaaakie bzdury. – Ruszył przed siebie wkładając ręce do kieszeni od spodni, a ona jak zwykle ruszyła za nim. Wciąż za każdym razem czuła się dziwnie pod spojrzeniem jego tęczówek, ba nawet w samym jego towarzystwie czuła się dziwnie. Dziwnie idealnie. 

Chicago było kolejnym wielkim miastem, które było w ich planach. Dobiegał końca słoneczny dzień w którym przyjemnie spędzili wspólnie czas zwiedzając. Wielka cieplna gwiazda chowała się za budynki, a z południowej strony jak to zwykle tam bywa, wietrzyk urządzał sobie harce, rozwiewając rozpuszczone włosy Lei. Zostało jeszcze kilka godzin do prawdziwego końca dnia i to wtedy Leila zdobyła się na odważne postanowienie, że porozmawiają na bardziej poważne tematy, skoro zdecydowali się urozmaicić swoją podróż towarzystwem drugiej osoby. W wietrznym mieście zostają do jutra, a więc obiecali sobie jeszcze przejażdżkę kolejką El, a później długi spacer wzdłuż jeziora. Tak naprawdę to właśnie dzięki tej kolejce można poznać prawdziwy duch tego miasta, który ukazuje etniczne dzielnice.      

21 lipiec 1987

Nie wiedziałam, że lot do Chicago może przyprawić mnie o zawał serca. Ogromna burza, która rozszalała się w trakcie obudziła mnie ze snu, w który wpadłam na kilka chwil i ze strachem wbiłam paznokcie w ramię Horana by i on się obudził. Nie pamiętam potem wiele, tylko strach w ludzkich oczach i dłoń Bobby’ego, który gładził moją uspakajając mnie. Na szczęście wszystko skończyło się dobrze i dotarliśmy cali i zdrowi na miejsce.

Usiedli w jego tymczasowym pokoju i dopiero wtedy poczuli napływające zmęczenie. Leila westchnęła głośno opadając na ciemny fotel i zamykając oczy, wzięła na ślepo gumkę z nadgarstka i na czubku głowy związała sobie fikuśny koczek. Spojrzała na Niallera, który leżał na łóżku z nogami na ziemi i oddychał miarowo jakby spał. Zacisnęła wargi, bo jeśli naprawdę zapadł w sen, to wcale nie wypyta go o jego życie i nadal będą błąkać się po świecie nie wiedząc o sobie kompletnie nic. Prawda była taka, że skoro postanowił wrócić by spędzić z nią resztę wyjazdu, ona postanowiła dowiedzieć się o nim czegoś więcej. Coś co pozwoli jej go lepiej poznać od środka, tak jak czasem on odgaduje ją.

- Patrzysz na mnie? – Uniósł się na łokciach uśmiechając łobuzersko, a ona spojrzała na niego, kręcąc głową.

- Jak się nazywasz? – Zapytała prostując się i unosząc kąciki ust do góry, spojrzał na nią przeczesując włosy - Bo w końcu wiesz, spędzamy ze sobą tak wiele czasu, a nic o sobie nie wiemy. – Podniosła nogi i usiadła w fotelu po turecku, przez ten nagły ruch kilka kosmyków wypadło z upięcia, ale nie przejęła się tym za bardzo.

- Niall Horan.

Niall Horan.

Horan.

H O R A N.

Leila przez dłuższą chwilę zastanawiała się nad znajomo brzmiącym nazwiskiem, a potem wstała. Nie słuchając jego głosu, który najpierw prosił by i ona w końcu się przedstawiła, a potem ze strachem czy coś się stało. Jak w amoku ruszyła do drzwi mając przed oczami tylko i wyłączenie jedną rzecz. Notatnik znaleziony na strychu. Pismo jej matki jakby w jej głowie ożyło pisząc każdą literę tego nazwiska coraz wyraźniej. Pchnęła drzwi i zamknęła je na klucz w obawie, gdyby Irlandczykowi przyszło na myśl sprawdzić co u niej. Położyła się na łóżku wyciągając z podręcznej toby książeczkę i sprawdzając swoje obawy. Nazwisko Horan pojawiało się na prawie każdej kartce zapisanej przez jej rodzicielkę. Zacisnęła dłonie w pięści rzucając go o pościel i patrząc w ścianę. Myśli w jej głowie szalały i nie potrafiła ich uspokoić. Czy to był tylko zbieg okoliczności, czy może faktycznie przeznaczenie odprawiało swój teatrzyk?

Proszę uszanuj moją pracę, każda wasza opinia, komentarz jest dla mnie ważna! :)x