NIESPODZIANKA

EDIT: 28.01 Znalazłam dosłownie chwilę, by wam przypomnieć, że nie zapomniałam o was, ani o Niallu i Leili. Po prostu sesyja się zaczyna, a przed nią mam tysiące egzaminów. W lutym powinno się coś pojawić. całuje! 

Ten dzień był inny od wszystkich, Leila nie spała odkąd pierwsze promienie słońca wślizgnęły się do jej pokoju przez szparę w zasłonach, a Niall już którąś godzinę z rzędu męczył swoją gitarę. To miał być zwykły dzień, gdy oboje w swoich czterech ścianach mogą poczekać na te kolejne – pełne przygód. Jednak niestety nie takie plany miał dla nich świat. Kiedy oboje zdążyli się umyć, ubrać i w przypadku Nialla do tego wszystkiego posprzątać jeszcze w pokoju, usłyszeli oboje pukanie do swoich drzwi. Otworzyli je prawie w równym czasie wystawiając głowy i zauważając kobietę schludnie ubraną w fartuch razem z firmowym uśmiechem na ustach.

- Jesteście oboje proszeni do jadalni – oznajmiła dość chłodnym tonem i odeszła zostawiając dwójkę młodych ludzi w osłupieniu. Żadne z nich nie miało zielonego pojęcia o co może chodzić, bo przecież nie zrobili nic złego, prawda? PRWADA? Pomyślała Leila i z uniesionymi brwiami spojrzała na zdziwionego Irlandczyka, którego niebieskie oczy przesuwały się po jej twarzy, jakby sam szukał odpowiedzi na niezadane pytanie.

- Idziemy? – wypadło w końcu z jego ust, gdy kolejne dwie minuty minęły, a stukot obcasów kobiety rozpłynął się jak w mgle. Leila obejrzała się za siebie dokładnie skanując swój pokój i przełykając ślinę wróciła swoim spojrzeniem do chłopaka, by następnie skinąć głową. Wzięli klucz i zamknęli swoje drzwi. W ich oczach tliło się trochę strachu, który spowalniał ich ruchy i powodował, że szli tak blisko siebie jak jeszcze nigdy. Przecież mogli nie iść, mogli pozostać w swoich pokojach i spokojnie w ciszy, może trochę się nudząc spędzić ten dzień. Dla Lei nie było by to w końcu nic nowego, kiedyś jej dni wyglądały właśnie tak, po prostu siadała, czasem włączała komputer by coś napisać, czy posłuchać muzyki. Niall natomiast częściej wychodził, jednak w dni swojego totalnego odcięcia – jak to nazywał, w kółko grał na gitarze jak oszalały, jakby poza nim i instrumentem na świecie nie było już nikogo innego. Jednak jeden pomysł, kilka dni, kilka totalnie niespodziewanych spotkań na ulicy, jedna dziewczyna, jeden chłopak potrafią to w jakiejś części zmienić.

- Niall? – zaczęła Leila, a jej głos drżał trochę przez co Niall natychmiast dla dodania otuchy złapał ją za dłoń. Uczucie wywołane gestem było tak silne, że Lei potknęła się o dywan nieszczęśliwie lądując na ziemi.

- Auh! – zawołała jeszcze gdy jej ciało znalazło się na ziemi, Niall wyciągnął dłoń w jej stronę i pomógł wstać. Dziewczyna syknęła, gdy postawiła nogę na ziemi i podparła się ramieniem chłopaka.

- Boli? – zapytał zdziwiony Niall patrząc na nią uważnie.

- To tylko chwilowe, coś musiało mi przeskoczyć – zaśmiała się cicho – tylko jest jeden problem – schyliła głowę, pozwalając by długie włosy jak zwykle zakryły jej twarz i policzki, które właśnie rumieniły się w przepiękny sposób, który Niall uwielbiał. I już sama nie wiedziała czy robi to bo tak było naprawdę, czy dlatego iż chciała być bliżej niego.

- Tak? – zapytał obejmując ją jedną ręką w pasie przyprawiając ją tym prawie o palpitacje serca. Niall jednak nie miał nic przeciwko temu, że Lei była coraz bliżej niego, najchętniej zamknąłby ją w swoich ramionach i nie pozwolił już z nich nigdy, prze nigdy wyjść.

- Nie będę mogła iść – westchnęła zrezygnowana i lekko uniosła głowę, by spojrzeć w jego niebieskie oczy.

- Nie ma sprawy – odpowiedział jakby z dziecięcą radością Niall, pochylił się kładąc jedną rękę na jej plecach a drugą w zgięciu kolan i uniósł jak delikatne piórko posyłając jej szeroki uśmiech. Jakby marzenia, czy życzenia tutaj naprawdę mogły się spełniać. Leila nie spodziewając się tego wciągnęła powietrze, tysiące motyli obudziło się w jej brzuchu, gdy poczuła jeszcze mocniej niż zwykle jego zapach, ciepło ciała. Przez te kilka minut zapomnieli już o lekko mrożącej krew w żyłach kobiecie, która stała przed ich pokojem i prosiła na dół.

Zaczęli schodzić, a właściwie chłopak zaczął ponieważ Leila wciąż  była w jego ramionach, mocno trzymając się jego koszulki i chowając swoją twarz za długimi pięknymi włosami. Gdy zostało jeszcze kilka kroków, poprosiła go cicho, aby postawił ją na ziemi, jednak gdy ruszyli w stronę jadalni wciąż ją asekurował. Jej rumieńce na policzkach wciąż były widoczne, ale obecność Niallera już tak bardzo jej nie onieśmielała, po prostu czuła się przy nim bezpiecznie i może trochę zakochana.

- WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO!!! – oboje stanęli w progu, nie wiedząc co zrobić gdy krzyknęli ludzie, kiedy tylko otworzyli drzwi do pomieszczenia. Niall wypatrzył w tłumie kilka znajomych twarzy Harry’ego, Liama, Ade, a nawet Nathana który uśmiechając się machał do nich wesoło jak wszyscy.  Sala przystrojona serpentynami, balonami i napisami takimi jak sto lat, z ich imionami i co najważniejsze z jednym napisem, które przykuwało uwagę wszystkich.

FOLLOW YOUR HERART

Niall nie mógł się powstrzymać, przyciągnął jeszcze bliżej siebie drobną osóbkę, która stała obok niego i uśmiechnął się. Leila zadarła tylko głowę do góry z błąkającym się uśmiechem, ponieważ wszystko co się teraz działo, było tak bardzo zabawne, że nie potrafiła tego opisać. Radość w ich oczach wyrażała o wiele lepsze podziękowania niż jakiekolwiek, czasem bezsensowne i rzucone na wiatr, słowa. Chłopak uniósł jedną dłoń i odgarnął kilka kosmyków włosów z twarzy Leili i pochylił się. Dziewczyna zagryzła wargę z szeroko otwartymi oczami obserwując twarz chłopaka, mocniej złapała jego koszulkę czując jego oddech łaskoczący jej policzki. Nie ważni byli ludzie wokół nich, nie ważny był cały świat, oni po prostu mieli swój własny otoczony bańką którą utworzyli już pierwszego dnia. A on tak po prostu korzystając z jej zaniemówienia pocałował kącik ust i będąc zadowolonym z siebie jak nigdy powiedział

- Wszystkiego najlepszego Lei. 
- Dla Lei Nialla i wszystkich w tym pomieszczeniu - dodała. 

*

ZDARZENIA NIE WPŁYWAJĄ NA AKCJE OPOWIADANIA. 

Cześć misiaki! Pewnie już się domyśliliście, że nie jest to rozdział, ponieważ notka jest zawsze przed tekstem bardziej was interesującym, no i z reguły jest gif xd 

Niestety nie stać mnie teraz na nic więcej więc, takie oto uczczenie 1 urodzin FYH musi wam wystarczyć. No i mam nadzieję, że tak jest! Dziś mija dokładnie rok odkąd opublikowałam tutaj prolog, sama w to nie wierzę. :O 

Boże naprawdę nie wiem co powinnam powiedzieć, bo jestem tak bardzo szczęśliwa, że jesteśmy już tutaj rok, może nie wszyscy od samego początku. Ale,  że przewinęło się was aż tyle i tak wiele potraficie czasem powiedzieć! 
Napisaliście pod rozdziałami 317 komentarzy, co jest dla mnie po prostu nie do ogarnięcia, i od razu mam ochotę się rozpłakać, bo FYH jest dla mnie ważnym opowiadaniem. Może naciąganym, może niedoskonałym, ale takim do którego wiem, że od samego początku wkładam wiele serca, pracy może mniej, (przyznam się, bo w końcu nie zawsze jest doskonale), ale serce na pewno.   

Dziękuje.

Naprawdę dziękuje wam każdemu z osobna, za słowa, za to że czytacie i jesteście ze mną, mieć takich czytelników to skarb. Zaczęłam pisać dla siebie, ponieważ sprawiało mi to przyjemność, a wy jesteście wspaniałym prezentem.  

STO LAT.

DLA NAS.

DLA OPOWIADANIA.

DLA WAS, CZYTELNIKÓW.

DLA MNIE. 

Życzę nam, abyśmy wytrzymali może kolejny rok, może do końca FYH i jeszcze dłużej! Życzę wam, aby wasze wyobraźnie zawsze był otwarte na nowe pomysły, abyście nigdy nie przestali marzyć, czy pracować wyobraźnią, nawet jeśli będziecie już starzy. Aby blog, wciąż istniał, a ja potrafiła pisać dla nas kolejne rozdziały! :)

Dziękuje bardzo serdecznie za ten wspaniały rok!

Ogromnie was kocham i ...

 Jutro sylwester więc życzę szampańskiej zabawy, nie siedźcie w domu, wyjdźcie gdzieś i poznajcie ludzi, aby wasze wyobraźnie mogły pracować w jeszcze piękniejszy sposób! 

tt: Reniferowa_

#FYHeartFF

+ PRZYPOMINAM O NOWEJ LIŚCIE INFORMOWANYCH, JEŚLI KTOŚ JESZCZE SIĘ NIE WPISAŁ :)x